Autor: Vuk Mihaijlović
Devet drevnih župa Stare Srbije (Kosmeta) od početka albanske uzurpacije do okupacije NATO pakta
Na Kosmetu (Staroj Srbiji) bilo je, pola veka posle Kosovske bitke, samo 46 novouseljenih albanskih kuća, kako svedoči prvi turski popis iz 1445. godine za oblasti Drenice i Podrima. A srpskih kuća: 12.844. Šiptara tada nije bilo u župama: Kosovo, Sirinićkoj, Sredačkoj, Ibarskom Kolašinu,Biničkoj moravi, Prizrenskom Polju, Labu ... U Peći, na primer, tada nije bilo ni jedne albanske porodice... Čak, 1838. godine, skoro 400 godina posle prvog turskog popisa – u Peći (kako zapisuje Jozef Miler): Srbi čine 92,09 odsto stanovništva. A danas,posle NATO agresije, pod podlačkim nazivom: «Milosrdni anđeo» u Peći (sedištu srpskog patrijarha), kada je reč o samom gradu, živi samo jedan Srbin!
U «Dečanskoj povelji» iz 1330. precizirano je da Metohija i okolni krajevi pripadaju Dečanskom vlastelinstvu (89 naselja, od kojih su samo tri nastanjena Albancima, i to na zapadnoj strani Prokletija). U tim naseljima je bilo 3.433 kuće, a od toga arbanaških samo 44 (1,8 odsto).
U vizantijskim izvorima ime Albanci kao «Albanoi» (dovedeni naseljenici, a ne – narod) je prvi put pomenuto 1081. u opisima najezde Normana, a među samim Albancima tek 1595, kada je Marko Gini izrekao: «La mia natione Albaneze».
A, evo kako u tim vekovima, od uspostave turske okupacione uprave u Staroj Srbiji (gde su se Turci vratili tek 36 godina posle Boja na Kosovu), svedoče najpouzdaniji suditelji: vatikanski biskupi.
Mletački poslanik, kod turskog padišaha, Jakov Sorenco je zabeležio da ulazi u Srbiju kada je 1575. prešao reku Drim kod Svetog Spasa u današnjoj Albaniji. O Srbiji sa autohtonim srpskim stanovništvom bez primese Albanaca tako piše i barski nadbiskup Marin Bici 1610. A demografsku sliku o gotovo stopostotnoj etničkoj srpskoj supstanci u Staroj Srbiji (na
Kosmetu) iznose i buskup Petar Mazareki 1623. i nadbiskup Đorđe Bjanki 1638. godine.
Te nepobitne činjenice o utemeljenosti Srba na Kosmetu, nerazumno i sramno, izazivački i maliciozno (a svakako ignorantski), negira nadobudni pomoćnik masona i srbofoba M. Ahtisarija «posrednik u pregovorima o statusu Kosova», Albert Roan. Srbofobijom i rusofobijom nadahnut A. Roan, valjalo bi da zaviri u arhive (njemu nadređenog) Vatikana, gde bi našao ne samo citirane navode najupućenijih zvaničnika Svete stolice, već i izveštaj skopskog nadbiskupa Matije Masareka iz 1764. godine. (Roanu je ta godina polazište za pravo Šiptara da prisvoje Kosmet).
Masarek tada saopštava da su Albanci tek počeli da prodiru u Staru Srbiju, u rejonu Đakovice (oblast Has). Nadbiskup papi piše da su albanski zločinački fisovi provalili iz gudura Prokletija, tek u drugoj polovini 18. veka: «Maledetti Albanesi, i quali per forza si sono impadroniti di quasi tutti gli terreni scismatici e cattolici serviani» (Prokleti Albanci,koji su silom zaposeli zemlju Srba pravoslavnih i katolika). Nastaće i proces prelaska srpskih domaćinstava, pritešnjenih zulumima, u islam, kao i njihovo uključenje u albanske «fisove». (I dan-danas u mnogim takvim domaćinstvima čuvaju se ikone svetaca – slave, što je srpska posebnost jedinstvena u hrišćanstvu i čovečanstvu).
Otuda i zaključak nemačke istraživačke grupe, posle studijskog ispitivanja na Balkanu u drugoj polovini 19. veka: «U stvari, veliki deo današnjih Albanaca nisu ništa drugo nego albanizovani Srbi.» Istraživači nabrajaju gotovo sve Malisore, Dukađine, stanovnike okruga Elbasan, jedno od najvećih albanskih plemena Krasniće.
Svega je još bilo u potonjim zulumćarskim vremenima na tom prostoru (pod Turcima, Austro-Ugarima, Italijanima, Nemcima, komunistima), da bi već deceniju i po odjekivao – razvijački,poguban za celu našu planetu anticivilizacijski, zasnovan na šovinističkom etnocentrizmu,poklič «nezavisno Kosovo».
Oduzimanje Srbiji njene matične teritorije, nazvane «Srpski Jerusalim» i vaseljenskim svetilištem, proglašenjem nezavisnog Kosova bilo bi kao planetarnii upaljač cepanja mnogih država. Od španske Baskije, rumunske Transilvanije, Belgije, Francuske, ruskog prostora,preko alžirsko-marokanske Kabilije (sa Berberima), do kineskog dvadeset pet milionskog Sinkjanga i više državica SAD: počev od Teksasa do Kalifornije (sa većinom Meksikanaca);trebalo bi prva na udaru «po presedanu Kosova» da bude i Velika Britanija – ona bi se raspala na Škotsku, Vels, Englesku, Irsku.
Svedoci smo anticivilizacijskog procesa preimenovanja, u kome je Stara Srbija na svim starim kartama označavana kao «Vecchia Serbia», da bi tokom jednog veka, (HH-og), pojmovno bila preobraćena u Kosmet, onda u Kosovo, odnosno Kosovâ. Albanci su (pod zaštitom NATO-a)promenili i mnogovekovne srpske nazive gradova, svih naselja, reka, planina.Gledano u istorijskoj proveri, Kosovo je samo jedna od devet župa Stare Srbije. Jedino je župa Drenica, koja obuhvata 496 km2, manja od župe Kosovo (502 km2). Od Kosova su, na primer,trostruko prostranije Binička Morava, a dva i po puta Metohija.Tako su ekspanzionistički mozgovi i stratezi tim «sublimirajućim» nazivom (Kosovo), izbrisali vekovna imena preostalih osam župa Stare Srbije, uključujući i Metohiju koja je kao Hvosno - milenijumski pripadala – Zeti (Crnoj Gori), što bi joj trebalo vratiti, da postane njen prestižni razvojni region, a i odbrambeni bastion srpstva.
U svemu tome se prepoznaju neokolonizatorske ambicije i strateški apetiti zapadnih velikih sila, jer su Kosovo i Metohija, tj. Stara Srbija, ne samo izvanredno bogato područje, već i pravac od nezamenjive strategijske važnosti koji vodi ka Bosforu i dalje ka Aziji i Rusiji. Uostalom, ne tvrdi Zbignjev Bžežinski zalud da je «Balkan potencijalno geopolitička nagrada u borbi za evropsku supremaciju».
Potvrdu ove teze dokazala je istorija: Rim i Vizantija su očuvali svoju hiljadugodišnju vladavinu na kontinentu osloncem na Balkan; takođe, Otomanska imperija je posedujući Balkan trajala pola milenijuma. Verovatno bi i Staljin to ostvario (imajući Varšavski pakt) da mu se nije isprečila Jugoslavija pod Titom (sa Srbijom u središtu Balkana). Na razmeđi II i III milenijuma, Zapad rizikuje da izgubi Balkan ako se povinuje projektu o stvaranju Velike Albanije, a zanemari istoriju i potencijale Srbije.
Stara Srbija (Kosmet) – ćup zlata
Stara Srbija sazdana je na tlu basnoslovnih bogatstava. Ona su odvajkada privlačila osvajače, a danas i ove iz evroatlantskog NATO pakta, predvođenog SAD. Poznati su nauci, ali nedovoljno srpskim žiteljima, duboki istorijski tragovi tog koristoljublja u planovima preotimanja srpskih zemalja.
Upućujemo na zapis vizantijskog istoričara Kristovula iz prve polovine 15. veka: «Ipak, nije bilo samo to (potčinjavanje Srba), nego su ga (sultana) pokrenula (protiv Srbije) i izvanredna svojstva zemlje, koja su zapanjujuća i koja pružaju obilje svakojakih dobara. Zemlja ima veliko plodno tle, koje rađa sve moguće plodove i sve bogato daje ...
Ali najvažnije je ono u čemu ona daleko nadmašuje sve ostale zemlje – zlato i srebro izbija tako reći iz izvora, i svuda gde se ono kopa pruža zlatni i srebrni prah u velikim količinama i najboljeg kvaliteta, bolje je od onoga u Indiji. Time je srpska država od početka bila povlašćena. Ona se ponosila svojim bogatstvima i svojom moći, bila je kraljevstvo, raspolagala je mnogobrojnim i pre svega bogatim gradovima, kao snažnim i teško osvojivim tvrđavama». Ova Kristovulova zapažanja, modernim tehnikama u istraživanju, potvrđena su višestruko.
Najnoviji uvidi pokazuju da samo rezerve kosovskog lignita vrede oko 500 milijardi dolara.Ugalj se «nalazi ispod gradova, varošica, sela i infrastrukturnih objekata», saopšteno je u jednom istraživačkom nalazu. Reviri olovno-cinkane rude su u Starom Trgu, Ajvaliji,Kišnici. Ruda nikla je pronađena na Golešu, Glavici i Starom Čikatovu. U području Đakovice i Orahovca su ležišta hroma. Bakar i mangan rasprostiru se širom Prokletija. Ležišta magnezita su na Golešu, Strezovcu, u Dečanima i Dubocu.
Nije čudno što su ta bogata nalazišta zapela za oko mnogima, Amerikancima pre svih, ali je čudno ćutanje o zvaničnim procenama vrednosti tih bogatstava.Procena vrednosti nalazišta olova, cinka, srebra, nikla, hroma, mangana, molibdena i bora (najtraženijih strategijskih ruda), ide do oko 1.000 milijardi američkih dolara.Nalazišta bora su najveća u svetu. Američki milijarder Soroš drsko se usudio da ponudi «u kešu» dve milijarde dolara Srbiji da mu proda Kosmet (takav cinizam i bedastoća previše su i za jednog Jevrejina, mađarskog porekla, makar bio perjanica među srbofobima – sa svojim pajdašima iz «Kriznog štaba»: Vesli Klarkom, Mahti Ahtisarijem i sličnim notornim uništiteljima Srba).
Sve je više informacija i o izuzetnim rezervama nafte na tom području; kao i rude uranijuma. O kosovsko-metohijskim revirima nafte izveštavala je nedavno moskovska «Pravda», pouzdano tvrdeći da su šezdesetih godina odrađene četiri bušotine od kojih su tri bile vrlo izdašne (list dodaje da je sva ta dokumentacija misteriozno nestala).
Moramo da naglasimo činjenicu da se na Kosovu i Metohiji, uprkos upotrebi bombi sa osiromašenim uranijumom u NATO agresiji 1999. godine, nalaze najčistija izvorišta i rečni tokovi Evrope, dovoljni da pitkom vodom snabdevaju celi naš kontinent, a i sve žedne zemlje Mediterana. Lim, Ibar, Beli Drim, sve tri Bistrice, Erenik (Ribnik), Lepenac i Južna Morava su naše nepresušno bogatstvo. A u vremenu koje će neumitno brzo doći, to bogatstvo će biti conditio sine qua non ljudskog opstanka.
(Kraj)
